Kimileri de hiç fırsat kaybetmeden başka birilerini suçlamak için kullandı bu meseleyi. Bilmem kim şöyle şöyle yapmasa o çocuk ölmezdi diyen oldu. Birisi çıktı dedi ki, falanca yüzünden tepkisiz bir millet olduk o yüzden tepki veremiyoruz falan dedi. Bir öteki, malum fotoğrafın altına konuya ilişkin bir dörtlük kondurdu.
Dost, akraba sohbetlerinde de siyaset ve futbol konularının arasında konuşuldu minik ve cansız beden. Her defasında bir sessizlik yayıldı bu sohbetlerin sonuna. Susuldu ve ardından başka bir konuya geçildi.
Ana haber bültenleri, etraflıca değindi konuya. Çocuğun henüz hayattayken çektirdiği fotoğraflar ekranlara getirildi. Karikatürler çizildi. Tüm bu olaylardan sonra tüm dünyada bir tepki oluştu. Refugees Welcome ( Mülteciler Hoşgeldiniz ) kampanyası başlatıldı. Ne kadar sürer bilemem ama bir uyanışın ilk emareleri hissedilmeye başlandı.
Buraya kadar her şey normal. Normal derken doğru demek istemiyorum. Verdiğimiz tepkilerin çoğu yanlış ve eksik olmakla birlikte maalesef ki alışılagelmiş tepkilerimiz olduğu için normal diyorum. Şimdi olaya başka bir açıdan bakalım. Küçük kardeşimiz, bizim Kanada dediğimiz onların ise Umut diye adlandırdığı kara parçasına varamadı. Peki ya varanları hiç düşündünüz mü?
Mutlaka hepimizin etrafında henüz kıyıya vurmamış, bir kaç ''Aylan'' yok mu? Hani şu ''neden geldiniz'' bakışları attığımız Suriyeli arkadaşlarımızdan bahsediyorum. Bunlar yüzünden hastalıklar türedi dediğimiz insancıklar, Aylan'ın kıyıya vurmayan arkadaşları, ağabeyleri, akrabaları. Henüz bir kaç hafta önce ben dahi, artan sayılarından, ve sağlık açısından yarattıkları tehlikelerden dem vuruyordum arkadaşlarıma. Mültecilerin kabulü konusunda çekimser davranan, Avrupa ülkeleri için; sanki sana sığınanı kabul etmek ahmaklıkmış gibi''adamlar akıllı bizim gibi değiller'' diyenler çıkmadı mı aramızdan.
Bu kadar insanı neden devlet olarak kabul ediyoruz dediğimiz, hastalık yayıyorlar diye eziklediğimiz, yüzlerine bakmadığımız ve her defasında tüm vücudumuzla ''gelmesinler'' diye haykırdığımız insanların arasından, gerçekten de gelemeyen bir tanesinin fotoğrafını görünce neden bu kadar üzüldük ki?
Daha iyi şartlarda yaşamak sevdasıyla, Avrupa'ya ya da Amerika'ya göç etmek için canını dişine takarcasına didinirken, ülkelerindeki iç savaştan kaçıp gelen insanlara dirsek gösteren bizlerin kendimize sormamız gereken bir soru var. Kıyıya vuran sizce sadece minik Aylan mı? Fotoğrafı biraz dikkatli incelersek köşede bir yerde timsah gözyaşlarımızın sürükleyerek getirdiği, pişmanlıklar yığınını da görebiliriz.
Saygılarımla...
